Είναι ή όχι χειροκίνητη μαγεία τα θαύματα του Μωϋσή; Αν όχι ποιο το νόημα του παρακάτω εδαφίου;
«Και ειπεν ο Κύριος... όταν υπάγης εις την Αίγυπτο ιδέ να κάμεις... (να χρησιμοποιήσεις) πάντα τα θαυμάσια (Ο΄ τέρατα) τα οποία έδωκα εις την χείραν σου». Παλαιά Διαθήκη 'Εxοδος. 4.21. Ο΄ (Εβδομήκοντα)
«Στήλη πυρός» ο "θεός" που δεν γνώριζε την έρημο. Απ' το βιβλίο του Μ. Καλόπουλου: "ο ένοπλος δόλος"
«Στήλη πυρός»
ο "θεός" που δεν γνώριζε την έρημο
Ο Μωυσής επανέρχεται στην ασφάλεια της ερήμου. Στόχος του πλέον, η άρτια προετοιμασία για τον άθλο της κατάληψης. Η πολυθρύλητη στήλη πυρός, η θεϊκή νεφέλη, θα τους κατευθύνει στις αφιλόξενες ερήμους. Το διαρκές αυτό "θαύμα" της προφητικής τέχνης του Μωυσή, θα καίει ασταμάτητα και θα γίνει το κέντρο αναφοράς ολόκληρου του Ισραήλ για τις μετακινήσεις του. Η στήλη αυτή, κατά τον ισχυρισμό της Βίβλου ήταν ταυτόχρονα και η προσωποποίηση της θεϊκής θέλησης. Η ορατή αν θέλετε επαφή του λαού με την θεία θέληση, τουλάχιστον για το "που" και το "πόσο", έπρεπε να στρατοπεδεύσουν οι Ισραηλίτες.
Τα σχετικά εδάφια πράγματι μας βεβαιώνουν ότι: «Κύριον τον θεόν σας όστις προεπορεύετο έμπροσθέν σας εν τη οδώ, δια να σας ευρίσκη τόπον στρατοπεδεύσεως, την μέν νύκτα δια πυρός, δια να δεικνύη εις εσάς την οδόν καθ’ ην έπρεπε να βαδίζετε, την δε ημέραν δια νεφέλης» Δευτ.Α΄32.
Και αλλού: «Ούτω εγίνετο πάντοτε, η νεφέλη εκάλυπτεν αυτήν (την σκηνή του μαρτυρίου) την ήμεραν και (ως) είδος πυρός την νύκτα. Και ότε ανέβαινεν η νεφέλη από της σκηνής, τότε εσηκώνοντο οι υιοί Ισραήλ και εν τω τόπω όπου ίστατο η νεφέλη, εκεί εστρατοπέδευον οι υιοί Ισραήλ. Κατά προσταγήν Κυρίου εσηκώνοντο και εστρατοπέδευον, πάσας τας ημέρας... και οσασδήποτε ημέρας ίστατο (Ο΄σκίαζε) η νεφέλη (στήλη νεφέλης) επί της σκηνής, έμενον στρατοπεδευμένοι... δύο ημέρας ή έναν μήνα ή εν έτος (!) εάν διέμενεν η νεφέλη επί της σκηνής έμενον (και οι Ισραηλίτες) στρατοπεδευμένοι.» Αριθ. Θ΄15-22.
Στο παραπάνω κεφάλαιο θα βρείτε και άλλες πολλές λεπτομέρειες, που φορτικά δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία, ότι η εν λόγω στήλη νεφέλης, ήταν ο πραγματικός εκφραστής της θείας θέλησης, τουλάχιστον όσον αφορά τον χρόνο και τον τόπο στρατοπέδευσης του δύσμοιρου λαού Ισραήλ. Μάλιστα οποιοσδήποτε είχε την παραμικρή αντίρρηση για τον χρόνο και τον τόπο στρατοπέδευσης, αυτονόητα ήταν κατακριτέος στασιαστής κατά της ξεκάθαρης θεϊκής θέλησης!
Δεν προλαβαίνουμε λοιπόν καλά-καλά να συνειδητοποιήσουμε αυτήν την πιεστική βιβλική άποψη, για τον αληθινό ρόλο της "θεϊκής" αυτής στήλης και στο επόμενο ακριβώς κεφάλαιο, ο ίδιος ο Μωυσής, δείχνει να μην πιστεύει ο ίδιος καθόλου στην καθοδηγητική ικανότητα του θεού του!
Τριάντα λοιπόν μόλις εδάφια παρακάτω, η αφήγηση μας αφήνει άναυδους. «Και είπεν ο Μωυσής προς τον Οβάβ, υιόν του Ραγουήλ του Μαδιανίτου, πενθερού [Ο΄γαμβρού (;!)] του Μωυσέως, Ημείς υπάγομεν εις τον τόπον περί του οποίου είπεν ο Κύριος. Τούτον θέλω δώσει εις εσάς, ελθέ μεθ’ ημών και θέλομε σε αγαθοποιήσει... και είπεν προς αυτόν (ο Οβάβ ) δεν θέλω έλθει, αλλά θέλω επιστρέψει εις την γην μου και εις την γενεάν μου. Και είπεν, (ο Μωυσής) Μη μας αφήσεις, παρακαλώ, (Ο΄ και έσω εν ημίν πρεσβύτης) επειδή συ γνωρίζεις που πρέπει να στρατοπεδεύωμεν εν τη ερήμω και θέλεις είσθε εις ημάς αντί οφθαλμών» Αριθ. Ι΄29-31.
Ο θεοφώτιστος προφήτης Μωυσής... θερμοπαρακαλάει τον γαμβρό του, να γίνει οδηγός του στις ερημιές, τις οποίες γνωρίζει άριστα μια και είναι ντόπιος, Μαδιανίτης δηλαδή από τα μέρη του Σινά!
Μα, δεν ήταν λοιπόν οδηγός τους στις ερημιές ο θεός; Δεν ήταν η θεϊκή στήλη του νέφους-καπνού που ανέβαινε και κατέβαινε κατά πως ήθελε ο θεός και καθόριζε τις μετακινήσεις; Όχι, αυτό σαφέστατα καλείται να το αναλάβει ο νεαρός Μαδιανίτης, που εισπράττει μάλιστα άφθονα προνόμια και υποσχέσεις για να μεταβάλλει γνώμη: «και αν έλθεις μεθ’ ημών, τα αγαθά εκείνα, τα οποία θέλει κάμει εις ημάς ο Κύριος, θέλομεν κάμει και εμείς εις σε» Αριθ. Ι΄32.
Από το εδάφιο στους Κριτές Δ΄11 όπου βρίσκουμε απογόνους του Μαδιανίτη Οβάβ ανάμεσα στον λαό Ισραήλ, συμπεραίνουμε εκ του ασφαλούς, ότι ο ικανότατος αυτός γνώστης της ερήμου, αποδέχθηκε την δελεαστική πρόταση και έγινε πράγματι τα "μάτια" του Μωυσή στην έρημο, καθορίζοντας αυτός και όχι η θεϊκή στήλη που πρέπει κάθε φορά να στρατοπεδεύουν. Τελικά όμως, ποιός καθορίζει τις μετακινήσεις του εβραϊκού στρατοπέδου, η στήλη ή ο Μαδιανίτης Οβάβ; Κι αν ο Οβάβ ήταν έμμισθος οδηγός της ερήμου... τότε τι ρόλο παίζει έπ’ αυτού η "θεϊκή" στήλη πυρός;
Όλοι τώρα θα μονολογούμε κουνώντας το κεφάλι μας από έκπληξη! Μήπως όμως κι εμείς, στο ίδιο αυτό κεφάλι δεν κουβαλάμε την δική μας απίστευτη ευπιστία; Το ζητούμενο λοιπόν εδώ, δεν είναι τόσο τι ήταν ή δεν ήταν αυτή η στήλη, όσο το βασανιστικό: γιατί όλη αυτή η τυφλή πίστη, σε οτιδήποτε είναι βιβλικό;
Τοποθετήστε αυτά τα δύο εδάφια πλάι-πλάι (Αριθ. Θ΄15-22 & Αριθ. Ι΄29-31) και ρωτήστε έναν θεολόγο για να δείτε αν τολμά να αμφισβητήσει χιλιάδες χρόνια μετά, αυτό που ολοφάνερα ο ίδιος ο Μωυσής ποτέ του δεν πίστεψε!
Ο Μωυσής, είχε βέβαια κάθε λόγο να παρουσιάζει την εν λόγω πυρά που έκαιγε ασταμάτητα σε κάποιον ξέσκεπο προθάλαμο της σκηνής του μαρτυρίου σαν θεϊκό σημάδι, ώστε να μετατρέπει τις δικές του αποφάσεις σε θεϊκό νόμο και να εξασφαλίζει έτσι την ησυχία του και την αναντίρρητη υποταγή του λαού στις "θεϊκές" υποδείξεις. Δεν είναι όμως επιτέλους καιρός να βρούμε την δύναμη να δούμε τις ενδιαφέρουσες κατά τα άλλα θεουργίες του Μωυσέως με στοιχειώδη σύγχρονη κριτική διάθεση; Γιατί τόση προσκόλληση και περιττός υπερθεματισμός, αφού στην απέναντι ακριβώς σελίδα η ίδια η Βίβλος με κάθε απλότητα και σαφήνεια παραδέχεται τους αναγκαίους για την εποχή εκείνη μηχανισμούς προστακτικής θεουργίας του Μωυσή.
Λοιπόν; Ο Κύριος (με την καπνο-νεφέλη) ή ο Οβάβ, οδηγεί στην έρημο τον λαό Ισραήλ; (Εξ.ΙΓ΄21 & Αριθ. Θ΄15-22 & Αριθ. Ι΄29-31)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου